Kaarsje aansteken......

Kaarsje branden…….
 
Kaarsen, brandende kaarsen we zien ze overal, met allerlei verschillende redenen. Wanneer iemand jarig is dan staat daar de taart met kaarsen. En wanneer de kaarsjes worden uitgeblazen mag je een wens doen. Kaarsen die ‘s avonds thuis worden aangestoken. Ga je uit eten, hoe vaak staat er geen brandend kaarsje op tafel. Kaarsen zijn een teken van warmte, van gezelligheid. Tijdens de vakantie een kerkje binnenlopen, rondkijken en even een kaarsje aansteken. We zijn in Den Bosch centrum en lopen ook nog even de Sint Jan binnen. Even een kaarsje aansteken in de Maria Kapel. Een verzoek, een wens uitspreken. Voor iemand die het moeilijk heeft, ziek is, of omdat iemand examen heeft, maar ook uit dankbaarheid. Kaarsen aansteken kan iedereen, overal en met welke betekenis dan ook. Het is geen duur ritueel: het enige wat je nodig hebt is een kaars en iets om de kaars mee aan te steken. 
 
Het branden van een kaars kan ook gebruikt worden bij een afscheid. Je wil iets concreet doen voor wat onzeker, vaag of ongrijpbaar is. Het kan het gemis, het verdriet zichtbaar maken. Zo is er Allerzielen, een feest wat steeds meer aandacht krijgt en ook met hele mooie rituelen wordt uitgevoerd. Allerzielen is ook niet alleen maar een herdenken van diegene die dat jaar overleden zijn, maar een herdenken van alle mensen van wie je afscheid hebben moeten nemen. Maar het samen komen is ook aandacht voor diegene die afscheid hebben moeten nemen. Je kijkt samen naar al die brandende kaarsen en weet dat je niet alleen staat. Het branden van deze kaarsen, het noemen van de naam, samen herinneringen ophalen maakt de ander onvergetelijk.
 
Allerzielen in de Petrus Basiliek in Boxtel met de indrukwekkend tocht met de kaarsjes naar Begraafplaats Munsel. Allerzielen in de Sint-Jans Onthoofdingkerk in Liempde, met een warm en verbonden samenzijn. Allerzielen in zoveel andere kerken en op begraafplaatsen. Maar er zijn meer momenten waarop we in deze tijd van het jaar kaarsen aansteken. 8 december, WereldLichtjes Dag. Een dag waar we een kaarsje aansteken voor de kinderen van wie we afscheid genomen hebben. Door de verschillende tijdzones, overal in wereld is het de bedoeling dat er op WereldLichtjes Dag ieder uur ergens op de wereld kaarsen worden aangestoken. 24 uur lang branden er ergens op deze wereld kaarsjes. In de komende tijd zijn er ook op allerlei momenten bijeenkomsten in het crematorium, waarbij mensen samen een kaarsje aansteken. Dat noemt men Lichtjes Dag. Samen komen in kerken, in het crematorium, op begraafplaatsen, in gemeenschapshuizen…. Op deze manier worden er lichtpuntjes gecreëerd in de donkere dagen van het jaar.
 
Op zondag 3 november liep ik heel laat naar het kerkhof in Liempde. Het was heel donker en stil. Er was helemaal niemand, hoorde alleen in de verte auto’s rijden, toeteren, hoorde mensen praten en lachen. Ik zat daar op dat bankje, in het donker, midden op het kerkhof. Ik zag wel al die kleine zachte lichtjes. Ik dacht terug aan die mensen die daar hun laatste rustplaats hebben gekregen. Zoveel mensen van wie ik de afscheidsbijeenkomst in het crematorium of ergens anders mocht vormgeven. Ik dacht terug aan Piet Beerens, de grondlegger van mijn werk. Ik zag ook weer al die mensen met hun intense verdriet. Verdriet om het afscheid, verdriet om het verlies….. Ik keek om naar het monument voor ongedoopte overleden kinderen, ze zijn niet vergeten. Ik denk aan al die mensen die ik nu nog tegenkom. Soms met nog zoveel verdriet om het afscheid, soms ook met berusting: het is goed zo……Ik heb ’s avonds een extra kaarsje aangestoken, voor iedereen van wie we, wanneer dan ook, afscheid genomen hebben. Maar ook een kaarsje voor iedereen die op welke manier dan ook verdriet voelt en in zijn of haar hart een klein leeg plekje heeft. Een lichtje met betekenis.
 
Je plekje hier is leeg.
Het is donker,
toch zie ik licht.
ik heb een kaarsje aangestoken
en zie weer je gezicht.